Dzień z pamiętnika : rok 2018, 17.06 niedziela, Kraków

7.00 ⏰dzwoni budzik, standardowo włączam 3 drzemki, 7.15 wstaje i sprawdzam w Google maps jak tam sytuacja na drodze dojazdowej do pracy i zastanawiam się czy zdażę zjeść śniadanie. Z drugiej strony kto by tam się przejmował jedzeniem, kiedy jest tyle innych ciekawych rzeczy do zrobienia. Okazało się, że wszystkie trasy zielone – jak to możliwe? Spojrzałam w lustro, stuknęłam się dwa razy w czoło – jest niedziela kobieto!

➡Na biurku, stos kolorowych magazynów i moodboardy do sesji fotograficznych, zadania domowe do szkoły. W głowie tysiąc myśli, do kogo muszę zadzwonić, co załatwić, czy aby na pewno zamówiłam nowe ubrania do sklepu, czy mam odpowiednią ilość gotówki żeby opłacić dostawę z butami, czy remont, który zaczyna się w kamienicy wykończy mój biznes czy nie. Szybki prysznic, wraz z wodą kołowrotek myśli spłynął do kanału. Udało mi się też zjeść kanapkę, wrzucić gazety do torby i dojechać szybko do szkoły. Artystyczna Alternatywa bo o tym mowa, uczyłam się tam na kierunku – Stylizacja i kreowanie wizerunku.

14.00 Po zajęciach pędzę do sklepu spożywczego mojego taty – niedziele niehandlowe – zabójstwo dla małych biznesów. Jako dobra córka, singielka, prawie 30letnia, bez dzieci czy nawet kota, pomagam w sklepie.

22.30 wracam do domu, wrzucam w siebie na szybko kanapkę, ciuchy rzucam w kąt na krzesło, resztkami sił zmywam makijaż i po 30sekundach zasypiam.

Dzień z pamiętnika rok 2019, 17.06 poniedziałek Sardynia

8.00 ⏰dzwoni budzik, wstaję, biorę prysznic, wskakuje w mundurek i idę na śniadanie w hotelu Marmorata Village. Wypijam kawę, przegryzam włoskim, hotelowym rogalikiem i widzę na sobie spojrzenie jednej pani – turystyki. Podchodzi do mnie i standardowo zaczyna:

– Przepraszam, że tak przy śniadaniu, można?
Mam ochotę odpowiedzieć, NIE, ale gryzę się w język i mówię:
– Dzień dobry w czym mogę pomóc?
– Jest taki problem, bo ja nie mam w pokoju ręcznika na podłogę.

18.30 po pięciu spotkaniach informacyjnych, ze 150 turystami wypoczywającymi na Sardynii wracam do hotelowego domu, zdzwaniam się z szefową mieszkającą w innej części wyspy ( pozdrowienia dla Ciebie Monika! ), wymieniamy się wrażeniami minionego dnia.

20.30 siadam na tarasie przed pokojem i czekam aż Giuseppe, poda do stołu moją ulubioną pastę z salsą pomidorową. Dołącza do nas dwójka rezydentów słowackiego biura podróży. Rozmawiamy, zajadamy się makaronem i dużo śmiejemy.  Do czasu aż, ktoś nie zadzwoni do mnie z pytaniem gdzie znajdzie papier toaletowy lub jak dojść do hotelowego baru 😉

Dzień z pamiętnika rok 2020, 10.06 środa Sycylia

8.30⏰ dzwoni budzik, Giuseppe wyłącza i przewraca się na drugą na stronę. Postanawiam jeszcze na chwilę przymknąć oko. Kiedy wstaję z łóżka nawet nie sprawdzam, która jest godzina. Robię śniadanie, siadam na tarasie i powoli delektuję się każdym kęsem. Myślę o tym co ugotować dziś na obiad, o tym czy w lokalnym sklepie udało się dla mnie zamówić „polskie” warzywa.
Z kubkiem kawy patrzę na znajdujący się w oddali port, do którego właśnie wpływa prom z kontynetu. W głowie mam zimowy sezon turystyczny, który spędziłam na statku pasażerskim, pracując jako pilotka wycieczek. Pływaliśmy po Makaronezji, dokładnie Kanary i Madera. Sezon skończył się wcześniej, teraz myślę – na szczęście, bo prawdopodobnie utknęlibyśmy gdzieś na oceanie z powodu pandemii. Giuseppe, ten z którym poznaliśmy się na Sardynii przyjechał na Teneryfę w poszukiwaniu pracy, jednak realia Kanarów nie są takie kolorowe jak się może wydawać. Wrócił do Włoch i pojechał pracować w hotelu we włoskich górach. Ja po skończonym rejsie, wsiadłam w samolot i poleciałam do Mediolanu. To był 26.02 pamiętam, bo to imieniny mojej mamy. Wiecie co się działo wtedy w północnych Włoszech? Tylko moja mama i kilka przyjaciółek rozumiały, że lecę. Kiedy na początku marca robiło się coraz gorzej, hotele w Lombardii zamykały się jeden po drugim, w tym nasz.
➡W sobotę kupiliśmy bilety na wtorek, z jedynego lotniska, które jeszcze było otwarte w okolicy – Werona.  To był jeden z najsmutniejszych obrazów jaki w życiu widziałam i wciąż mam go przed oczami. Ja, która kocha lotniska, zapach paliwa, ten specyficzny hałas, głosy ludzi. Tego dnia serce mi pękło, wylądowaliśmy w Palermo. To samo – CISZA. Cisza w Palermo, rozumiecie co to znaczy? Włochy – umarły. Dzisiaj, w czerwcu, sytuacja jest dużo lepsza, choć nie kolorowa. Ja i tysiące innych osób z branży turystycznej zostaliśmy bez pracy, ale trzeba myśleć pozytywnie i nie załamywać się. Damy radę!